Sakramenty

Chrzest

Istotny obrzęd chrztu polega na zanurzeniu kandydata w wodzie lub polaniu wodą jego głowy z równoczesnym wezwaniem Trójcy Świętej, to znaczy Ojca, Syna i Ducha Świętego. Skutek chrztu lub łaski chrzcielnej jest bardzo bogatą rzeczywistością. Obejmuje ona: odpuszczenie grzechu pierworodnego i wszystkich grzechów osobistych, narodzenie do nowego życia, przez które człowiek staje się przybranym synem Ojca, członkiem Chrystusa, świątynią Ducha Świętego. Przez fakt przyjęcia tego sakramentu ochrzczony jest włączony do Kościoła, Ciała Chrystusa, i staje się uczestnikiem kapłaństwa Chrystusa. Od najdawniejszych czasów chrzest jest udzielany dzieciom, ponieważ jest łaską i darem Bożym, które nie zakładają ludzkich zasług. Wejście w życie chrześcijańskie daje dostęp do prawdziwej wolności. Jeśli chodzi o dzieci zmarłe bez chrztu, to liturgia Kościoła zachęca nas do ufności w miłosierdzie Boże i do modlitwy. W razie konieczności każda osoba może udzielić chrztu, pod warunkiem że ma intencję uczynienia tego, co czyni Kościół, i poleje wodą głowę kandydata, mówiąc: „JA CIEBIE CHRZCZĘ W IMIĘ OJCA I SYNA, I DUCHA ŚWIĘTEGO”.

Przy chrzcie są obecni również chrzestni, którzy wyznają razem z rodzicami wiarę Kościoła, w której to dziecko otrzymuje chrzest, a po chrzcie mają wspierać rodziców w staraniu o to, by dziecko doszło do wyznawania wiary i wyrażało ją życiem.

Rodzicem chrzestnym może być ten, kto:
1. jest wystarczająco dojrzały do pełnienia tego zadania (ukończył 16 lat);
2. przyjął trzy sakramenty wtajemniczenia: chrzest, bierzmowanie i Eucharystię oraz prowadzi życie zgodne z wiarą i z zadaniem, jakie ma pełnić;
3. należy do Kościoła katolickiego i prawo nie zabrania mu pełnienia zadań chrzestnego.
4. chrzestny powinien przedstawić zgodę proboszcza miejsca zamieszkania

Dokumenty potrzebne do chrztu:

– akt urodzenia dziecka;

– jeżeli dziecko jest spoza naszej parafii, to niezbędna jest pisemna zgoda ks. proboszcza parafii zamieszkania;

– dane personalne rodziców dziecka ( imię, nazwisko, data urodzenia, data i miejsce ślubu kościelnego, adres zamieszkania);

– dane personalne rodziców chrzestnych;

– zaświadczenie z parafii zamieszkania, że chrzestny spełnia warunki wymagane prawem kanonicznym.

Bierzmowanie

Sakramentem chrześcijańskiej dojrzałości jest bierzmowanie, w którym Chrystus udziela nam swojego Ducha Świętego. Chrześcijaninem jest się w takim stopniu, w jakim uczestniczy się w życiu Chrystusa, do prowadzenia którego człowiek jest namaszczony Duchem Świętym. Jest to Duch prawdy i miłości, Duch odwagi do dawania świadectwa, Duch odpowiedzialności za rozwój Kościoła, Duch obecności Chrystusa w świecie.

Bierzmowanie podobnie jak chrzest wyciska w duszy chrześcijanina duchowe znamię, czyli niezatarty charakter. Dlatego ten sakrament można przyjąć tylko raz w życiu. Sakrament bierzmowania może i powinien przyjąć każdy ochrzczony. Aby godnie przyjąć sakrament, należy być w stanie łaski uświęcającej, odpowiednio przygotowanym i zdolnym do świadomego odnowienia przyrzeczeń chrzcielnych. Istotnym obrzędem bierzmowania jest namaszczenie krzyżmem świętym czoła ochrzczonego wraz z włożeniem ręki przez szafarza (biskupa) i słowami: „PRZYJMIJ ZNAMIĘ DARU DUCHA ŚWIĘTEGO”. Zaniedbanie przyjęcia tego sakramentu jest wielką stratą, utratą rozwoju do pełni, jaką zamierzył dla nas Bóg.

Świadkami bierzmowania z zasady powinni być rodzice chrzestni kandydata, a gdy jest to niemożliwe, wówczas inni wierzący, bierzmowani i praktykujący katolicy, ale nie rodzicie kandydata. W czasie obrzędów sakramentu świadek kładzie prawą dłoń na ramieniu kandydata na znak, że będzie go wspierał radą i czynem w życiu zgodnym z wyznawaną wiarą.
Przygotowanie młodzieży odbywa się podczas specjalnych katechez urządzanych w parafii.

Eucharystia

Najświętszy Sakrament jest to prawdziwe Ciało i prawdziwa Krew Pana Jezusa pod postaciami chleba i wina. Pan Jezus ustanowił Najświętszy Sakrament w Wielki Czwartek podczas Ostatniej Wieczerzy. Msza święta to Ofiara i Uczta Nowego Testamentu, w której Pan Jezus pod postaciami chleba i wina ofiaruje się za nas swojemu Ojcu i daje nam do spożycia swoje Ciało i Krew. W pełni uczestniczymy w Eucharystii poprzez wsłuchanie się w Słowo Boże, modlitwę, śpiew i przyjęcie Chrystusa Eucharystycznego.

Uroczyste udzielania Pierwszej Komunii św. odbywa się po odpowiednim przygotowaniu drugoklasistów.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami kościelnymi mamy obowiązek uczestniczyć we Mszy św. w następujące dni:

-Wszystkie niedziele

-Uroczystość Bożego Narodzenia (25 grudnia)

-Uroczystość Bożej Rodzicielki (1 stycznia)

-Uroczystość Trzech Króli (6 stycznia)

-Uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego (Wielkanoc)

-Uroczystość NMP Królowej Polski (3 maja)

-Uroczystość Ciała i Krwi Pańskiej (Boże Ciało)

-Uroczystość Wniebowzięcia NPM (15 sierpnia)

-Uroczystość Wszystkich Świętych (1 listopada)

Pokuta

Każdy grzech oddala człowieka od Boga, zrywa więź nawiązaną w sakramencie chrztu świętego, nie pozwala w pełni korzystać z Bożej łaski. W sakramencie pojednania Bóg za pośrednictwem Kościoła, którego przedstawicielem jest kapłan, przebacza nam popełnione grzechy, daruje, przynajmniej częściowo karę za grzechy oraz na nowo obdarowuje łaską i umocnieniem.

Człowiek wierzący korzysta z dobrodziejstwa sakramentu pojednania godnie i możliwie często, a bezzwłocznie w przypadku popełnienia grzechu ciężkiego (świadome i dobrowolne przekroczenie przykazań Bożych lub kościelnych w rzeczy ważnej).

Warunki dobrej spowiedzi:

– Rachunek sumienia – przypomnienie sobie wszystkich grzechów od ostatniej, dobrze odprawionej spowiedzi.

– Żal za grzechy – boleść duszy z powodu zranienia Boga – Najlepszego Ojca. Bóg bez żalu nie odpuszcza żadnego grzechu.

– Postanowienie poprawy – postanowienie unikania wszystkich grzechów, zwłaszcza ciężkich oraz sposobności do grzechu. Postanowienie to dotyczy także naprawy wyrządzonego zła.

– Szczera spowiedź – wyznanie wszystkich zapamiętanych od ostatniej spowiedzi grzechów przed kapłanem (Boga nigdy nie okłamię).

– Zadośćuczynienie – wypełnienie zadanej przez kapłana pokuty i naprawienie wszystkich szkód (w miarę możliwości) wyrządzonych przez grzech.

Namaszczenie

Choroba i cierpienie chrześcijanina mają wielkie znaczenie dla samego chorego jak i dla całego świata. W ochrzczonym żyje Chrystus, ochrzczony cierpi z Chrystusem i przez to przyczynia się do zbawienia własnego i całego świata. Zadaniem chorego jest, aby swoim przykładem napominał innych, by nie zapomnieli o sprawach istotnych i wartościach wyższych. Dopomaga mu w tym przyjęcie sakramentu namaszczenia, w którym do chorego przychodzi Chrystus Pan, Ten, który troszczy się o chorych, uzdrawia ich dusze i ciała; cierpiał dla nas, ludzi i zbawia nas przez ofiarę swoich cierpień.

Sakrament namaszczenia chorych udziela łaski Ducha Świętego, która podnosi zaufanie człowieka chorego do Boga, umacnia go w cierpieniach, pomaga mu do zbawienia, pomaga wrócić do zdrowia, jeśli jest to pożyteczne dla zbawienia duszy, gładzi grzechy powszednie, a również ciężkie, jeśli przyjęcie sakramentu pojednania jest niemożliwe.

Przygotowanie mieszkania: stół nakryty białym obrusem, krzyż, świeca. W czasie udzielania sakramentu namaszczenia chorych powinni modlić się wspólnie także domownicy.

Sakramentu namaszczenia chorych można udzielić w następujących przypadkach:

– jeśli jest poważna choroba

– osobom starszym wiekiem

– przed operacją medyczną

– nieprzytomnym lub psychicznie chorym, jeśli można przypuszczać, że w normalnych warunkach życzyłyby sobie przyjęcia tego sakramentu.

SAKRAMENTU TEGO NIE UDZIELA SIĘ ZMARŁYM!

Małżeństwo

Każde małżeństwo zawarte jako trwała wspólnota życia mężczyzny i kobiety posiada swoją godność i jest z natury dobre, bo jest ustanowione przez Stwórcę nieba i ziemi.

Związek małżeński dwojga ochrzczonych i bierzmowanych jest święty, bo jest sakramentem, znakiem świętym i obrazem związku, jaki istnieje między Chrystusem, a wspólnotą wierzących w Kościele.

Małżeństwo jest świętą rzeczywistością również w odniesieniu do celu ostatecznego. Od chwili ślubu dwoje ludzi wędruje wspólną drogą, poprzez wspólne zamieszkanie, dążenie do osiągnięcia godnego poziomu życia materialnego i kulturalnego, a poprzez to, do wzajemnego uświęcenia. Sakrament małżeństwa daje małżonkom zdolność i stałą gotowość do wszelkich poświęceń i ofiar.

Do istoty małżeństwa należy jedność, nierozerwalność i otwartość na płodność. Poligamia jest przeciwna jedności małżeństwa; rozwód rozłącza to, co Bóg złączył. Odrzucenie płodności pozbawia życie małżeńskie dziecka, które jest najcenniejszym darem małżeństwa.

Chrześcijański dom rodzinny jest miejscem, gdzie dzieci otrzymują pierwsze głoszenie wiary. Dlatego dom rodzinny słusznie jest nazywany „Kościołem domowym”, wspólnotą łaski i modlitwy, szkołą cnót ludzkich i miłości chrześcijańskiej.

W naszej parafii Sakrament Małżeństwa szafowany jest w każdą sobotę w godzinach do uzgodnienia. W innych terminach do uzgodnienia.

Do błogosławieństwa małżeństwa kompetentna jest parafia narzeczonej i narzeczonego. W innym przypadku potrzebna jest pisemna zgoda proboszcza jednej z kompetentnych parafii.

Dokumenty potrzebne do zawarcia Sakramentu Małżeństwa:

– aktualne świadectwo chrztu z zaznaczeniem uwag o małżeństwie w księdze chrztów (świadectwo chrztu otrzymujemy w parafii gdzie było się ochrzczonym)

– zaświadczenie o odbyciu konferencji przedmałżeńskich;

– dowód osobisty;

– zaświadczenie z USC do ślubu konkordatowego ( ważne 3 miesiące );

– jeżeli ślub niekonkordatowy: to zaświadczenie o zawarciu małżeństwa cywilnego.

Pogrzeb

Wierni zmarli powinni otrzymać pogrzeb kościelny, zgodnie z przepisem prawa. Kościół dla zmarłych wyprasza duchową pomoc, okazuje szacunek ich ciału, a żywym niesie pociechę nadziei.

Kościół zaleca zachowanie pobożnego zwyczaju grzebania ciał zmarłych. Nie zabrania jednak kremacji, jeżeli nie została wybrana z pobudek przeciwnych nauce chrześcijańskiej. ( Kan. 1176 KPK )

„Nabożeństwo pogrzebowe za każdego wiernego winno być z reguły odprawione w jego własnym kościele parafialnym. Każdy jednak wierny albo ci, do których należy troska o pogrzeb zmarłego, mogą wybrać inny kościół na pogrzeb, za zgodą tego, kto nim zarządza, i po zawiadomieniu własnego proboszcza” ( Kan. 1177 KPK )

Odmowa pogrzebu kościelnego:

Kan. 1184 KPK mówi: „Jeżeli przed śmiercią nie dali żadnych oznak pokuty, pogrzebu kościelnego powinni być pozbawieni:

notoryczni apostaci, heretycy i schizmatycy;
osoby, które wybrały spalenie swojego ciała z motywów przeciwnych wierze chrześcijańskiej;
inni grzesznicy, których pogrzeb byłby publicznym zgorszeniem wiernych.